Rıza Sadr/Ehl-i Beyt Öğretisi 1
Bir elime güneşi bir elime ayı yerleştirecek olsanız dahi ben insanları hak inanca davet etmekten vazgeçmem diyen Peygamber, diğer Müslümanlarla birlikte her şeylerinden geçerek Mekke’den Medine’ye hicret neticesinde o da bu inancı paylaşan diğer Müslümanlar gibi sıkıntı çekiyor ve hatta bazen yemek için bile bir şey bulamıyor ve açlık çekiyorlardı. Günler geçiyor ama karınlarını doyuracak bir parça ekmek bulamıyorlardı. Buğday ekmeği uzun zamandır ortalıkta bulunamaz olmuştu. Son zamanlarda arpa ekmeği de artık zor bulunuyordu.
Açlık sıkıntısı günden güne artmaktaydı ve Peygamber hanedanı, sabretmekte, yılmamaktaydı.
Tatlı tebessümler Peygamber’in mübarek dudaklarından yine eksik olmuyordu, nurlu yüzü henüz beşuştu. Onu yakından tanımayan kimse, kendisinin ve ailesinin açlıkla baş başa olduğunu fark edemezdi. Olaylara yüzeysel bakan cahiller, yüce Peygamber’in böyle bir vaziyete bulunmasını bir türlü kavrayamıyorlardı.
Peygamber için çok zor ve dayanılmaz olan, muhtaç insanların kendisine ümitle uzanan elleriydi. Çaresiz insanlar Rahmet Peygamber’inin kendilerine yardım ve merhamet eli uzatmasını umuyorlardı.
Bazen açlık onun mübarek vücuduna o kadar çok etki yapıyordu ki, karnı sırtına yapışacak oluyordu ve o karnına taş bağlıyordu.
Ancak o yüce insan bu sıkıntıları hiç önemsemiyordu.
Onun zarif ruhunu inciten, ailesinin açlığı, ashabının açlığı ve kendisinden yardım dileyenlerin durumuydu. Bu duruma rağmen kimse onun kapısından ümitsiz dönmüyordu. Onun yüceliği ve şefkati muhtaç birinin kendi kapısından eli boş dönmesine izin vermiyordu.
** ** **
Peygamber ikindi namazını kılmıştı. Duvarları kerpiç ve çamurla yükseltilmiş olan camide oturuyordu. Caminin üstü hurma lif ve yapraklarıyla örtülmüştü. Bu çatı, namaz kılanları güneşten korumaya yarıyordu ama yağmurun geçmesine engel değildi. Caminin direkleri de hurma ağaçlarındandı.
Peygamber, ashabıyla oturduklarında yuvarlak halka şeklinde otururlardı, kendisi başkalarından seçilmezdi. Yabancı biri meclislerine girdiğinde, Peygamber’in kim olduğunu sormak zorunda kalırdı.
Saçı başı dağınık, toz toprak içinde ve solgun çehreli bir ihtiyar camiye girdi. Üzerinde eskice bir elbise vardı. Artık ayakta duramayacak kadar yorgun ve bitkindi. Her halinden uzun bir yol kat ederek kendini buraya ulaştırdığı belliydi.
Allah’ın şefkatli elçisi sıcak bir tebessümle halini sordu. Sefil yaşlı nefes nefese perişan halini kısaca şöyle ifade etti: Açım, çıplağım, kimsesizim.
Allah resulü buyurdu ki: Benim elimde bir şey bulunmamakta, fakat hayrın yolunu göstermek onu yapmak gibidir. Git kızım Fatıma’ya.
Ardından Bilal’e yönelerek şöyle buyurdu: Onu Fatıma’ya götür. Fatıma’nın evi caminin yanı başındaydı, kapısı camiye açılmaktaydı. Bu kısa yolu yürümenin yaşlı adam için zahmeti yoktu. Ancak Fatıma üç gündür kocası Ali ve evlatlarıyla birlikte ekmek bulamamışlardı, onlar da açtılar.
Zavallı yaşlı adam az bir dinlenmeyle biraz güç kazanmıştı. Bilal’le birlikte Fatıma’nın kapısına geldiler. Selam vererek: “Ey Peygamber hanedanı!” dedi, “Sizler meleklerin uğradıkları insanlarısınız. Cebrail Allah’ın kitabını sizin evinize indirmiştir.”
Evden bir ses selamını alarak “Siz kimsiniz ve nerelisiniz?” diye sordu.
Ben kimsesiz bir Arabım zorluktan, sıkıntıdan kaçıp gelmişim, senin babana sığınmışım. Karnım aç, vücudum elbisesizdir, bana acı ki Allah da sana acısın.
Peygamber kızı Fatıma’nın boynunda bir gerdanlık vardı ki amcasının kızı Hemze hediye etmişti. Hemen onu boynundan çıkardı ve yaşlı adama verip, “Bunu al götür sat, umulur ki, Allah sana daha iyisini nasip eder,” dedi.
Sefil yaşlı Fatıma’nın evinden döndü, gözleri parlamaktaydı, çehresi neşeliydi, solgun görünümü değişmişti
Allah’ın elçisi henüz camideydi, ashabı da onun huzurundaydılar. Ali’nin hanımının ve çocuklarının açlık içerisinde olduklarını herkes biliyordu. Herkes merakla, yaşlı adamın neden böyle sevinçli olduğunu Fatıma’nın ona nasıl davrandığını öğrenmek istiyorlardı.
Çabuk dönmek yeis alametidir, ama yaşlı adamın dudaklarındaki gülümseme başarı belirtisiydi. Yaşlı adamın Peygamber’e hitaben ağzından çıkan söz bütün merakları giderdi: Ya Resulellah! Kızın gerdanlığını, satmam için bana verdi.
Bu sözün maksadı gerdanlığı, satmak için izin istemek miydi yoksa onu satışa sunmak mıydı bilinmedi. Çünkü yüce peygamber hemen yanıtladı: Sat onu. Onu sana Adem’in kızlarının hanımefendisi olan kızım Fatıma bağışlamış olduğu halde, Allah ondan sana bir hayır sağlamaz mı?
Çok geçmeden ashabın içinden birisi ayağa kalktı. O boyu uzun, yüzü buğday rengi bir erkekti. Onun dimdik vücudu ve geniş omuzları yaşlı adamın dikkatini çekti. Ona doğru baktı. Gördü ki saçları dökülmüş, sadece biraz saç başının ön kısmında, biraz da başının arka kısmında kalmıştı. Çok çile çekmiş birisi olduğu belliydi.
Yaşlı adam onu tanımadı, niçin ayağa kalktığını da bilmiyordu. Ancak yaranların hepsi onu tanıyorlardı; onun parlak geçmişinden haberdardılar.
Onlar, aralarında hiç kimsenin onun kadar hak yolunda çile çekmemiş olduğunu bilmekteydiler. Henüz de zalimlerin çektirdiği işkencelerin izleri vücudunda belliydi.
Onlar bu adamın ailesi İslam’a ilk girenlerden olduğunu bilmekteydiler. İslam henüz zayıftı ve insanlar henüz İslam’dan kaçtıkları bir dönemde İslam’a giren birisi kendisini tehlikeye atmış sayılırdı. İslam’a ilk girenler zayıf ve zulüm altında ezilen insanlardı. Kureyş’in efendileri, güçlüleri olanca güçleriyle onlara işkence ve eziyet ediyorlardı.
Peygamber’in ashabı biliyordu ki, bu aile ne zulümler gördüler, ne işkenceler tattılar ve ne kurbanlar verdiler. Ammar’ın anne ve babası, Allah yolunda şehit edilen ilk kadın ve ilk erkekti. Ebu Cehil, güçsüz aileyi, Hicaz’ın kızgın ateşinde iyice yakıcı hale gelmiş kumların üzerine yatırtıp, üstlerine kocaman taşlar koydurtuyordu. Böylelikle onları Allah’tan ve Allah’ın elçisinden el çekmeye zorluyordu. Onları o kadar kırbaçlıyordu ki, vücutlarının eti etrafa sıçrıyordu. Zalim Ebucehil’in öfkesi iyice alevlenince eline bir mızrak alıp Ammar’ın annesinin bedenine sapladı ve o imanlı kadını şehit etti. Sonra Ammar’ın babası Yasir’i şehit etti. Ammar’ın kardeşi Abdullah’ı da evin üzerinden aşağı attı. Bu gencin de bedeni kırılıp ezildi ve şehadete ulaştı.
Güneşin sıcağında işkence halinde olan Ammar bütün bu cinayetleri kendi gözleriyle görüyor, anne babasına yapılanları seyrediyor ve sıranın kendisine gelmesini bekliyordu.
Bu sırada deriden yapılmış büyük bir kap getirdiler. Onu suyla doldurup, Ammar’ın yaralı bedenini suyun içine soktular ve yerde sürükleyerek, itip kaktılar. Bazen de kafasını tutup suya daldırmaktaydılar. Bütün bunlara rağmen Ammar direniyordu.
Şimdi o siyah günlerin üzerinden yıllar geçmiş ama henüz de en büyük iftihar madalyaları mesabesinde olan işkence izleri Ammar’ın vücudundan silinmemişti.
Resulullah’ın Ammar’a karşı özel bir lütuf ve sevgisi vardı. Müslümanlar arasında da önemli bir makama sahipti. Herkes ona farklı bir saygı gözüyle bakıyordu. Yerinden kalktığında gözler ona dikilmişti. Acaba ne yapacaktı ve ne diyecekti?
Ammar arz etti ki: Ya Resulellah! Bu gerdanlığı satın almama izin veriyor musunuz? Peygamber: “Satın al ve herkes seninle birlikte onu satın almada ortak olsa Allah onu cehennemine sokmayacaktır” dedi.
Ammar yaşlı adama dönerek: Gerdanlığı kaça satıyorsun? diye sordu.
Yaşlı adam dedi ki: Beni doyuracak miktar ekmek ve et, beni giyindirecek elbise ve beni evime ulaştıracak dirheme.
Ammar: “Sana sekiz bin dinar altın, iki yüz dirhem gümüş, bir Yemen kumaşı ve seni evine ulaştıracak bir merkep vereceğim ve açlığını giderecek miktarda ekmek ve et vereceğim” dedi.
Yaşlı adam Ammar’ın bu cömertçe teklifinden dolayı şaşırıp kalmıştı: “Ey yiğit, dedi “sen ne kadar cömertsin!” Ammar ve yaşlı adam camiden çıktılar.
** ** **
Bu zavallı yaşlı adamın Peygamber’in huzuruna üçüncü gelişiydi. Her defasında hali eskisinden iyi olarak dönüyordu. Şimdi de karnı tok, Yemen kumaşından bir elbise giyinmiş, birçok altın ve gümüş elde etmişti ve Peygamber’e hitap ederek şöyle dedi: “Ya Resulellah açtım karnımı doyurdun, çıplaktım giydirdin, zavallıydım beni bu halden kurtardın, annem babam sana feda olsun!
Ardından elini duaya açtı ve şöyle dedi: Allah’ım! Senden başkasına ibadet etmiyorum. Rızkı veren sensin. Allah’ım! Fatıma’ya öyle bir mükafat ver ki hiçbir göz görmemiş ve hiçbir kulak duymamış olsun.
Peygamber amin! dedi.
Sonra ashaba dönerek şöyle buyurdu: Allah Fatıma’ya şunları vermiştir: Ben Fatıma’nın babasıyım ve Fatıma’nın babası gibi bir baba yoktur. Ali Fatıma’nın kocasıdır ve Ali olmasaydı Fatıma’ya koca olabilecek birisi olmazdı. Allah Hasan ile Hüseyin’i Fatıma’ya vermiştir ki, cennet ehlinin efendileridir ve onlar gibi insan bulunamaz.
Cebrail bana bildirdi ki: Fatıma Dünyadan göçüp, toprağa verildiğinde iki melek kabrine gelip ona soracaklar ki: Tanrın kimdir? Fatıma diyecek: Benim tanrım Allah’tır. Soracaklar ki senin peygamberin kimdir? Diyecek ki: Babamdır. Soracaklar ki imamın kimdir? Diyecek: İmamım, şu kabrimin başında duran Ali Bin Ebi Talib’tir. Ammar kutsal gerdanlığı miske sürdü ve bir Yemen kumaşına sarıp kölesine vererek dedi ki: Git Resulullah’ın huzuruna, bu gerdanlığı ve seni o Peygamber’e bahşediyorum.
Köle Peygamber’in huzuruna vardı ve efendisinin mesajını kainatın efendisine iletti. Peygamber buyurdular ki: Git kızım Fatıma’ya, seni ve gerdanlığı ona bahşettim.
Köle Peygamber kızının yanına vardı, babasının sözünü iletti. Fatıma gerdanlığı aldı ve köleye şöyle dedi: Git, seni Allah yolunda azat ediyorum. Köle sevinçliydi; gülüyordu. Kendisine niçin güldüğünü sordular. Şöyle yanıtladı: Beni güldüren bu gerdanlıktır; ne kadar bereketliymiş! Aç, çıplak ve çaresiz birini doyurdu, giyindirdi, binek sahibi yaptı ve zenginleştirdi; bir köleyi de azat etti ve sonuçta yine kendisi eski yerine döndü.
