PLEASE_WAIT
Eğer bir kimse abdestini tutmaya güç yetiremiyorsa ve namaz ortasında abdesti bozuluyorsa, bu meselenin hükmü nedir?
Eğer insan hastaysa ve bu yüzden idrarı damla damla geliyorsa veya dışkı veyahut mide yellenmesinin önünü alamıyorsa, bu durumda ya namaz vaktinin başından sonuna dek abdest alma ve namaz kılma miktarınca zaman bulmakta ya da bulmamaktadır.
Birinci Durum:
Zaman bulduğu vakit namazı kılmalıdır. Eğer zamanı namazın farz fiilleri miktarıncaysa zamanı olduğu vakit sadece namazın farz fiillerini yerine getirmeli ve ezan, ikame ve konut gibi onun müstehap amellerini terk etmelidir.
İkinci Durum:
Eğer namaz arasında birkaç defa ondan idrar geliyorsa, ilk abdest yeterlidir. Ama namaz arasında ondan birkaç defa dışkı ve mide yellenmesi çıkıyorsa eğer namazın hiçbir miktarını abdest ile kılamıyorsa, birkaç namazı bir abdest ile kılabilir. Elbette isteyerek idrar veya dışkı çıkarır veya abdesti bozan başka bir şey yapacak olursa böyle yapamaz.[1] Ama namazın bir miktarını abdest ile kılabilirse ve her defadan sonra abdest alması zor değilse, bir su kovasını yanına koymalı, kendisinden ne zaman dışkı çıkarsa abdest almalı ve kalan namazı kılmalıdır.[2] Ama her defadan sonra abdest almak kendisi için zorsa, her namaz için bir abdest almalıdır.[3] Kendisinden ardı ardınca dışkı çıkan bir şahsın namaz sonrası yapılması gereken unutulmuş secde ve teşehhüdü yerine getirmesi ve ihtiyat namazını kılması için, bunları namaz sonrası hemen yerine getirmesi şartıyla abdest alması gerekmez.[4] Bu cevap İmam Humeyni’nin (r.a) fetvalarına göre hazırlanmıştır. Başka bir mercii taklit ediyorsanız kendisinin fetvalarına göre yanıt verilmesi için muhterem taklit merciinizin adını söyleyiniz.
--------------
[1] Tevzihü’l-Mesail, (el-Mahşi lil-İmami’l-Humeyni), c. 1, s. 183, mesele. 309 ve 310.
[2] Tevzihü’l-Mesail, (el-Mahşi lil-İmami’l-Humeyni), c. 1, s. 181, mesele. 306 ve mesele. 307 ve mesele. 311.
[3] Tevzihü’l-Mesail, (el-Mahşi lil-İmami’l-Humeyni), c. 1, s. 182, mesele. 308.
[4] Tevzihü’l-Mesail, (el-Mahşi lil-İmami’l-Humeyni), c. 1, s. 184, mesele. 312.
